Gisteren is het uploaden van de foto’s niet helemaal gelukt, vandaag staan de foto van er wel op! Omdat we donderdag via Santa Cruz naar huis vliegen gaan we de komende dagen ons die kant op verplaatsen. Vandaag de eerste etappe naar Potosi, de hoogste stad van de wereld. Omdat we dit met privé transfers doen kunnen we wat later vertrekken en even uitslapen en genieten van onze grote hotelkamer in het lege hotel. De route van 200 km die we rijden is prachtig. We verlaten Uyuni, en gaan direct de bergen in. In de verte hebben we uitzicht op de stad en de zoutvlakte. We rijden zo’n 3 uur door een bijzonder landschap. Het gebergte veranderen steeds van kleur. Rood en oranje gesteente, groen en wit van de mineralen, begroeid met donker groen mos en lage struiken. De bergen worden afgewisseld met pampa’s.
Hoogvlaktes met rivierbeddingen die bijna droog staan, cactussen en pollen pampagras met pluimen. De borden die waarschuwen voor Lama’s staan er niet voor niets. We zien er veel, regelmatig lopen ze langs de weg en steken ze over. Gelukkig is er nauwelijks verkeer. Aangekomen in Potosi lunchen we snel met heerlijke empanadas, want om 14.00 worden we opgehaald voor een tour door de zilvermijnen. Potosi is namelijk een stad die leeft van de mijnbouw. We worden opgehaald door een kleine vrouw met een zeer slecht gebid. Gelukkig spreekt ze goed Engels. In een aftands busje worden er naar de markt voor de mijnwerkers gebracht. De meeste mijnwerkers zijn zzp-ers en moeten zelfs hun materiaal kopen. We krijgen uitleg over de werking van dynamiet dat je hier gewoon in de winkel kan kopen en kopen wat coca bladeren en frisdrank voor de mijnwerkers. Daarna moeten we ons omkleden. We krijgen een soort regenkleding, laarzen, helm en een koplamp. Aan een ceintuur om ons middel zit een batterij. We rijden eerst 200 m omhoog de berg op.
Het is een oude vulkaan, hierdoor bevat de berg veel mineralen. In de berg zitten wel 500 ingangen waar wel 15000 mijnwerkers werken waarvan 1000 vrouwen. We maken wat foto’s van het uitzicht en dalen dan 100 m af naar een ingang. In deze mijn werd vroeger 96% zuiver zilver gewonnen. Nu alleen nog mengsel van tin, zilver en lood.
Helaas zijn er weinig mensen aan het werk. Er zijn acties in La Paz. Ook zijn veel mijnwerker al klaar omdat ze vroeg beginnen. We gaan de mijnschacht in en lopen over de rail van de karretjes. Hierin gaat 1500 kg. Er is een man bezig de rails te repareren, ook horen we iemand aan het werk. Hij werkt in een hogere gang waar wij niet kunnen komen. Er zijn meerdere ingangen die afgesloten zijn, dit zijn plekken waar de zzp-ers werken. We gaan een gang in waar aan het einde een beeld van een soort duivel staat. Deze wordt vereerd omdat er onder de grond gewerkt wordt, dit is het terrein van de duivel. Hierna lopen we weer terug, het was interessant maar we zijn ook blij weer buiten te staan. Het is een zwaar beroep, gemiddeld worden mijnwerkers niet ouder dan 55, maar ze verdienen een redelijk salaris.
’s Middags lopen we nog even rond in Potosi, het heeft een leuk centrum. Het reizen maakt ons wel moe, dus na het eten gaan we snel weer naar onze hotelkamers.
Morgen verder naar Sucre, de hoofdstad van Bolivia.
Geschreven door Monique.
